زمان مطالعه: 5 دقیقه
وقتی صحبت از دنیای «مارول» (Marvel) میشه، اولین چیزی که به ذهن میاد ابرقهرمان‌هایی با قدرت‌های بی‌پایان و توانایی‌های خارق‌العاده است؛ اما همه‌ی قهرمان‌های مارول لزوماً قدرت بدنی یا توانایی‌های فراانسانی ندارن. بعضی از اون‌ها با ضعف‌ها و محدودیت‌هایی که دارن، نه تنها داستان‌ها رو جذاب‌تر کردن، بلکه ثابت کردن که قهرمانی به قدرت فیزیکی محدود نمیشه. تو این مقاله، به تعدادی از قهرمان‌های به‌ظاهر ضعیف دنیای مارول می‌پردازیم که با وجود ضعف‌های فیزیکی، جایگاه مهمی در این دنیا دارن و طرفداران بی‌شماری پیدا کردن.
«مانتیس» از «نگهبانان کهشکشان»، یکی از جالب‌ترین شخصیت‌های ماروله، اما وقتی بحث قدرت به میون میاد خیلی جایگاه بالایی نداره. این قهرمان از نظر قدرت بدنی خیلی ضعیفه و در حد یه انسان معمولیه ولی خب قدرت‌های ذهنی خاص خودش رو داره. یکی از مشکلات قدرت‌های ذهنی‌اش اینه که برای کنترل دیگران باید بهشون دست بزنه و قدرت بدنی ضعیفش براش دردسر ساز میشه؛ تنها دلیلی که تونست «تانوس» (Thanos) رو کنترل کنه، این بود که بقیه قهرمان‌ها اونو نگه داشته بودن؛ با این وجود، شخصیت دوست‌داشتنی و منحصربه‌فردش باعث شده که طرفدارای زیادی داشته باشه.
یه نکته مهم توی سریال «فالکون» و «سرباز زمستان» (The Falcon and the Winter Soldier) این بود که «سم ویلسون» (Sam Wilson) می‌خواست تصمیم بگیره سرم «ابرسرباز» (Super Soldier Serum) رو بگیره یا نه. در نهایت، اون سرم رو نگرفت و خودش موند، انتخابی که به نظر می‌رسه توی فیلم «کاپیتان آمریکا: دنیای شجاع» (Captain America: Brave New World) هم بهش پرداخته بشه.
سم حالا «کاپیتان آمریکا» جدیده، ولی برخلاف «استیو راجرز» قدرت بدنی خارق‌العاده‌ای نداره و همین باعث شده داستان‌هاش خطرناک‌تر و جذاب‌تر بشن.
«رودز» (James Rhodes)، مثل «آیرون‌من» (Iron Man) یه انسان ساده توی زره مکانیکیه. ولی توی فیلم «کاپیتان آمریکا: جنگ داخلی» (Captain America: Civil War)، وقتی که «ویژن» (Vision) بهش شلیک کرد، توانایی استفاده از پاهاش رو از دست داد. این اتفاق اونو خیلی آسیب‌پذیرتر کرد؛ البته، توی پروژه‌های اخیر نشون داده شده که «رودز» داره وضعیتش رو بهتر می‌کنه، ولی به هر حال، از نظر قدرت بدنی هیچ وقت شخصیت قوی‌ای نبوده.
«پانیشر» یکی دیگه از قهرمان‌های دنیای ماروله که فقط یه انسان عادیه. بر خلاف «آیرون‌من» و «ماشین جنگی»، هیچ ابزار یا تکنولوژی خاصی نداره و فقط با یه جلیقه ضدگلوله و یه سری اسلحه معمولی سراغ دشمن‌هاش میره. چیزی که «پانیشر» رو خاص کرده اینه که با وجود ساده بودن، می‌تونه دشمنای خیلی قوی‌تری رو شکست بده؛ اون با خشم و انتقام‌جویی جلو میره که خودش خیلی تاثیرگذاره.
«پیتر کوئیل» (Peter Quill)، معروف به «استار-لرد»، یه مورد جالب توی بحث قدرته. قبل از فیلم «نگهبانان کهکشان ۲»، اون یکی از قدرتمندترین قهرمان‌های دنیای مارول بود چون نیمی از وجودش «سلستیال» (Celestial) بود؛ اما وقتی با پدرش، «ایگو» (Ego)، روبه‌رو شد و اون رو کشت، تمام قدرت‌هاش رو از دست داد.
حالا، «پیتر» فقط یه انسان معمولیه؛ اون فقط یه مرده با یه کاپشن، چند تا گجت و کلی شوخی بامزه. البته تجربه‌اش با «نگهبانان کهکشان» (The Guardians of the Galaxy) این شخصیت رو به یه استراتژیست و جنگجوی ماهر تبدیل کرده، ولی همچنان در برابر قدرت‌های کیهانی خیلی ضعیفه.
برای مدت زیادی، «کلینت بارتون» بین طرفدارهای «مارول» دستمایه شوخی شده بود؛ اون به عنوان یه مأمور شیلد، مقابل «تانوس» و «اولتران» ایستاد، اون هم فقط با تیر و کمان! این کار هم شگفت‌انگیز بود و هم عجیب. وقتی که توی سریال «هاوک‌آی»، قهرمان جوان، «کیت بیشاپ»، رو زیر بال و پر خودش گرفت، طرفدارا وجه مربی‌گونه‌اش رو هم دیدن. البته که مهارت‌های رزمی‌شون غیرقابل انکاره، ولی واقعیت اینه که اونا فقط دو نفر با تیر و کمانن.
«ناتاشا رومانوف» یا «بلک ویدو» یکی از آسیب‌پذیرترین اعضای انتقام‌جویان از نظر فیزیکیه؛ اما هوش، استراتژی و مهارت‌های مبارزه اون باعث شده که همیشه یکی از ستون‌های اصلی تیم «انتقام‌جویان» باشه. «ناتاشا» نشون داده که حتی بدون قدرت‌های خارق‌العاده هم میشه یکی از تأثیرگذارترین قهرمان‌ها بود.
«نیک فیوری»، کسی که «انتقام‌جویان» رو دور هم جمع کرد، یکی از قدرتمندترین شخصیت‌های مارول از نظر نفوذ و تأثیرگذاریه؛ اگرچه از نظر فیزیکی هیچ برتری‌ای نسبت به یک انسان عادی نداره، اما تصمیمات و رهبری او نقش مهمی در موفقیت تیم‌های ابرقهرمانی داشته.
-
هاوارد داک (Howard the Duck)
«هاوارد داک» دقیقاً همون چیزیه که اسمش میگه: یه اردک که حرف می‌زنه. چیز زیادی برای گفتن درباره قدرت این شخصیت بامزه وجود نداره که خودش واضحه. «هاوارد داک» بیشتر توی فیلم‌های نگهبانان کهکشان در قالب کامئو ظاهر شده و خیلی درگیر اکشن‌های بزرگ نبوده. این شخصیت به طور ذاتی بامزه‌‌ست و نویسنده‌های مارول استودیو هم کاملاً به این موضوع آگاهن و ازش بهره می‌برن. صداپیشگی بی‌نظیر «ست گرین» به این شخصیت کمک کرده که صرفاً برای خنده توی داستان‌ها حضور داشته باشه و همین هم کافیه. مارول هیچ وقت سعی نکرده از «هاوارد» چیزی بسازه که نیست، و همین باعث میشه کاراکترش جذاب بمونه.
از دنیای فانتزی محبوبتون بیشتر بخونین:
محبوبترینها
هیجوره با سریالش ارتباط نگرفتم????????
فانتزی مگ